27 Mayıs 2015 Çarşamba




bir çocuk, kayaya oturdu
taş attı denize, deniz doğdu
sonra; güneşi uydurdu, ısındı elleri
bulutlardan korktu
bir yağmur, hem ılık hem mağrur
ıslattı saçını, saçları doğdu
denize özenmiş iskele
üstüne binse de, içine çekti onu
çürüdü zamanı unutunca
hesapsız atlayınca uçurumlardan
gözlerinden düşür beni
bakışın yakar tenimi

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

 Oysa zaman hep kendi bildiği gibi işlerken, onun hangi noktasında durduğumu bilemiyorum.  Gerçekçilik o kadar hızlı akıyor ki yaşadığım tüm...