Tükeniş

 Deliliğin kenarında oturmuş dışarı bakıyordum. Derdi kendiyle olanların çözümü zor olur. Aklımla savaşıp yenik düşmekten bir yere çakılmış geçmesini bekliyorum.. yapabileceğimin en iyisiydi geçmesini beklemek.
Aklın odacıklarından kaos yaratan düşüncelere inat uyumaya çalıştım, nefessiz kalınca ölmelerini bekleyecektim. Artık göç zamanları gelmişti, çok bile kalmışlardı. Kaldıkları yer kurak ve ıssız.
 Bazen ben olmaktan çıkıp peşi sıra koşuyorum nereye gittiğimi bilmeden, yaptıklarımdan sorumsuz öldürüyorum kimliğimi.
 Bu olmadığımı biliyorum..
Gücüm tükeniyor.