Oysa zaman hep kendi bildiği gibi işlerken, onun hangi noktasında durduğumu bilemiyorum.

 Gerçekçilik o kadar hızlı akıyor ki yaşadığım tüm duygular zaman diye önüme seriliyor. 

Gecenin bu saatinde caddenin gürültüsü kesilse de sessizliği duyabilsem diye düşünüyorum. 

Rutinlerim var, onlardan ne kadar sıkılsam da aslında bir rutinden ibaret olduğumun farkına varıyorum. İki senedir telefondaki ses benim rutinim, evdeki ince ses benim rutinim. Saçlarımı sıkıca bağlamak benim rutinim. Açtığımda dağılıyorum. 

 Her şey bu kadar dağınıkken, bu evi toparlayıp güneye götüreceğim. 

Güneşin hakimi, yolların sonunun denize çıktığı büyüdüğüm şehir. 

Bu sefer yanımda benden küçük bir parça büyüteceğim ya da birlikte büyümeye devam edeceğiz. 

Yalnızlığıma bir sigara yakacağım şimdi, geceleri uykum bölünmesin diye miniğime sarılacağım.