dünyanın bütün sabahlarına açılıyor balkonun kapısı. telaşsız çiseliyor yağmur, karalamasız beton bir zeminde toplanıyorlar. kulağımda sonbahar sesleri.

köşeleri seven kedileri var arka bahçenin, kırmızıdan sandalyesi.

sen eski paris mahallesinden geçiyorsun sabahları, akşam yine aynı yoldan elinde sigaran 

cumbalarına üflüyorsun evlerin, geniş omuzlarından.

evin kapısı açılıyor, bırakıyoruz dünyanın derdini sokakta.

nasılsa lambamız yanıyor biz yaşadıkça.