Sayfa

Pencereden dışarısı akıl hastanesinin bahçesindeki rahatsız edici sessizliğinde.
Birisi bir çığlık atsa kaçıp gidecekmişim gibi.
 
Eşyalarıma dokunamıyorum, sadece duvarların rengi güzel. Sandık dolusu kurumuş bitkiler, turuncu hava.
Kendimi yabancı olduğum bir çok duyguya uzaktan bakarken yakalıyorum.
Umarsızlığımdan yakınıyorum.
Zamanı eskisi gibi kandıramıyorum artık.

Sanki bu büyük oyunun son perdeleri kancalara takılmış tutukluk yapıyor.
Tüm figürenların şaşkın bakışları arasında bitişi selamlıyoruz.
Fakat bir şeyler ters gidiyor..
 
Seyirci gitmiyor,
Perdeler kapanmıyor,
Bense hala sahneden atlayamadım.