Kimseye tanımlanamayan bir evrenin içinde her gün bir önceki günün tekrarını yaşıyormuşuz da zamanı önümüze sunan kavrama mı yeniliyoruz?
Burda sıyrılıyoruz aklımızdan, yıkıyoruz binaları, aşıyoruz şehirleri.
Her denizin birbirine bağlanacağını geçiremiyoruz aklımızdan. Asıyoruz içimizi, dökülüyoruz kahkahalar eşliğinde.
Devamı niteliğinde bir senfoninin en üst notalarına çıkıp basıyoruz alt benliklerimize.
Kaygısızca dinliyor, dinleniyoruz.
Yol denilenin sapmalarını yaşıyoruz, yaşatıyoruz. Rayından çıkıyor düşünceler ve süratle devam ediyor Beethoven.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder