Kuyu

  Çok umut yükledik kimi zaman, çizgisiz bir yoldan düzgün yürüyebilme isteğiydi benimkisi. Sendeledik. Kendimiz gibi.
  Beklemenin binbir şeklini öğrendik, sorgusuz sualsiz bir inanış biçimiydi bu. Sonrası biraz meçhul, düşüncenin neresinden dönsem kardı. Düşünce sorgusuz odalara açılmazdı, her inanışın bir sanığı olduğu gibi yargısı da vardı.
   Ertelemek en iyi yapabildiğim şeydi. Çözemezsen ertele, büyüsün çapını çevreni sarmalasın. Ve boğul.
Bir çıkar yolu vardır dersin ilerlersin parçaların dökülür, topladıklarını yanına alırsın. Yürürsün.
   Gün geceye fazla gelir, uykularından çalarlar.
Ta baştan ; bir kuyu vardır dipten yanına çıkamam ama yukarı seslenebilirim.
 Eger dinlersen..