3 Mayıs 2015 Pazar





Kendimi, tıpkı bu papatya gibi hissediyorum.
adına yaşamak denilen daracık bir yerde sıkışmış gibiyim
ölmemem için suyum konulmuş, inadına betonların
arasından çıkıyorum hayata.
direnebildiğim yere kadar dayanıyorum.
fakat artık, çıkartın beni bu şehirden!

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

 Oysa zaman hep kendi bildiği gibi işlerken, onun hangi noktasında durduğumu bilemiyorum.  Gerçekçilik o kadar hızlı akıyor ki yaşadığım tüm...