mayday

         

                           


Kendimi ortadan ikiye bölüyorum, bir tarafım o çok beğendikleri gülümsemeyi takınıyor dudaklarına, ne istediğimi biliyorum onlarca. evet beni böyle görmek istiyorlar, yoruluyorum.
diğer tarafıma kimseyi bulaştırmıyorum. tuzların üstüne yakınayak yürüyorum, pişiriyor içimi ve her çıktığım yolculuk zirvesinde ne oldugundan habersiz tırmandırıyor beni varoluşuna.
tüm bu yokuşların merdivenlerini kendi kafamda yaratıyor, tepeye yaklaşıp kendimle karşılaştığımda bir kez daha bırakıyorum kendimi aşağı.
öldürüyorum, doğuyorum, doğuruyorum, tutkum tırmanıyor, uykuna sarılıyorum, huzur buluyorum.
bir an o sessizlikte kimsenin haberi yokken tekrar atlıyorum aşağı.
kaç parçaya bölündüğümü bilmiyorum, tüm sorumlulukları alıyorum yerden yapıştırıyorum kendime.
sonra biraz saçlarım uzuyor kesiyorum tüm sorumlulukları.
senin bu atomlarınla atomlarım birbirine kenetli ya hani, birlikte bir hastalık yetiştirip yeniden iyileştirmişiz ya onu. kimse bildiğini görmeden tüm çemberlerin dışına itmişiz çevremizdekileri. kimseye zararımız dokunsun istememişiz.
atomlarım atomlarını çok sevmiş.
çıkışlarım inişlerini,
parmaklarım parmak uçlarını
ayaklarım zeminini
zihnim yüzeyini
kafamın içindeki çarkların içinden geçiyor tüm duyuların belirsizliğin kokusunu alıp, zamanın tadına bakıyorum ve tüm bunları seni tekrar doğururken düşünüyorum.
ben bir şehirdeyim şimdi, her şehre aynı mesafeli gibi yine algılarımı altüst eden bir yanıltması var bu duvarların, başa mı dönüyorum bu sefer tek başıma. kendi sesimin yankısından başka duyabildiğim o uzak topraklarda.